برنامه نویسی و برنامه نویس ها را دوست دارم. من اعتقاد دارم مهندس کامپیوتری که برنامه نویسی نمی داند مانند سربازی است که اسلحه ندارد. برنامه نویس خوب در هیچ شرایطی و هیچ جایی بیکار نمی ماند. برنامه نویسی امری مقدس است زیرا برنامه نویس در تمام لحظات نوشتن برنامه در حال فکر کردن می باشد. (رسول خدا (ص) فرمود : فکره ساعه خیر من عباده سنه؛ اندیشیدن یک ساعت برتر است از عبادت یک سال). پس اغراق نبوده اگر بگویم برنامه نویسی یکی از برترین اعمال است چرا که خمیر مایه و اساس برنامه نویسی فکر کردن است. فروش یک سال نرم افزار کشور هند برابر با فروش چند سال نفت ایران است (قضاوت با شما!). در کل انسان ها دو دسته اند یا برنامه نویسی را می فهمند یا نمی فهمند. برنامه نویسی همانند حرف زدن هست همه می توانند حرف بزنند ولی خوب حرف زدن مهم هست (برنامه نویس خوب بودن هم هست). ایران از نظر مهندس و دکترای تئوری اشباع شده است ما نیازمند مهندسین و دکترای عملی هستیم و در آخر یادمان باشد دانشجوی خوب و بد وجود ندارد چیزی که وجود دارد استاد خوب و بد است.

چگونه برنامه بنویسیم

شرط اول در برنامه نویسی درک درست و شناخت مسأله است. یک فرد که شناخت درست از مسأله نداشته باشد، به روش و جواب درستی دست نمی یابد. اگر هم جواب درست باشد، جواب و روشی منطقی نیست و برنامه در بعضی شرایط جواب درست نمی دهد. پس شناخت مسأله بسیار مهم می باشد. (از انیشتن پرسیدند اگر یک ساعت وقت داشته باشی زمین را نجات بدهی چه کاری انجام می دهی، انیشتن می گوید 55 دقیقه از وقتم را به این فکر می کنم که مشکل کجاست 5 دقیقه عمل می کنم) پس اول باید مسأله را درست فهمید و بعد به روش های منطقی و حل پله به پله آن پرداخت. در اینجا نیاز به یادگرفتن یک روش برای حل پله به پله مسائل داریم. روش الگوریتمی یک روش درست و شناخته شده است و زمینه ای برای هر زبان برنامه نویسی می باشد. شرط یادگرفتن الگوریتم تمرین زیاد و نوشتن الگوریتم های مختلف می باشد.

در آینده اگر فرصتی باشد به یاد گرفتن الگوریتم می پردازیم. (در این آموزش ها فرض ما بر این است که شما با نوشتن الگوریتم آشنا هستید.)